Hoog bezoek (serie Heijermans' Camera)

„Nee, Truus, je doet 't zoo als i k 't gezegd heb,” zei de jonge vrouw, en omdat ze ’r bij schrikte — en ’t niet meer terug kön nemen — en ze nog veel meer in 'r opvlammende drift had willen beweren — en ze eigenlijk niet meer wist hóé schrikkelijk ver ze gegaan was — en ze plots in ’n houdinglooze leegte, zonder ’n snipper houvast, leek te staan — keek ze met verstarde pupillen naar de denkbeeldige zijde, van waar 't ge-v. eldig-opstandig geluid was gekomen, en *n hoog-roode blos klom tot aan de spitsen van *r doddig-kleine ooren — de eerste poppe-ooren in de familie met de van ouder op kind gerijpte oer-stevige, van den schedel af-staande, zwaar-schelpige, en zelfs in de vrouwelijke linie (want waarom het te verbloemen?) stoerbehaaren oor-lellen.

Truus, de keuken-, werk- en sinds de geboorte van Koen Junior ook kindermeid (of b o n n e, gelijk Amélie haar pleegde te noemen) — Truus ademde mannelijkdiep door 'r neus-ge-welven, geniepigj es-verheugd, dat 't haar eindelijk gelukt was de collectie meesteressen tegen mekaar uit te troeven — en spiedde uiterlijk-kalm, maar innerlijk fel-van-op-winding, naar juffrouw Door, de oudste en meest-autoritaire, naar juffrouw Amélie, de jongste en Koen, die eerst met z’n oogen geknipperd had, maar nu ineens met ’n bijna ziekelijke aandacht ’t voorsnijmes rondom de weerbarstige kipgeledingen bewoog. De kamersfeer was zwanger van electriciteit. Al wat in de latere maanden met moeilijk-lieve glimlachen en beschaafde toontjes was ingehouden — al wat ze van mekander vervreemd, maar wat ze hadden bedwongen voor den huiselijken vrede, leek te zullen losbarsten. Dorothea, achterover-leunend, verkneep de lippen tot 'n onheilspellend toetje en achter de paars-sputterende lorgnet-glazen fronsde ze de wenkbrauwen zoodanig en zoo potent of er nooit meer *n ontlading zou kunnen geschieden — Amélie, over 'r ledig bord gebogen, bepluisde ’n waarlijk onzicht-baren rafel van 'n volkomen rafelloos tafelkleeddeukje en ze dee dat gedistingeerd-onverschillig, zoo als ieder woord en ieder gebaar van ’r gedistingeerd en onverschillig geleken. Koen, acuut en allerellendigst in 't gedrang, slapvleugelig als 'n vlinder