Brief in schemer

10

’k Heb van geen opstand geweten, toen je wou dat ’k afscheid nam van de dingen, die ’k vanaf m’n jeugd heb gekend, van ’t land met de beesten, van ’t groen en de wolken, van de zon en de maan en de sterren . . . In m’n eentje heb ’k ’s nachts wel liggen huilen, en telkens droomde 'k, dat ’k weer wakker zou worden met ’n ander teeken van den dag dan ’t gekraai van den haan . . . Maar als 'k dan m’n handen om m’n bijbel lei, zooals ’k ’t nou doe, en me de woorden herinnerde, die ’k al als kind had gelezen, dacht 'k — je heb ’t zoo dikwijls van me in ’t donker gehoord —: 't is alles goed — ’t moet alles zoo zijn — we hebben niet te vragen en niet te doorgronden, niet nutteloos te snikken en te verwenschen . . . Hier was ik — hier was m’n zoon. ’r Kwam 'n vrouw’ bij en ’n kind, en ’k heb me, enkel door ’t geluid van de stemmen, weer zoo gelukkig gevoeld of ’t nooit anders geweest was. En nou, nou . . . ziende:

Zes en twee en vijf, ’t klopte als ’n bus. blinde:

Was ’r nog een ? ziende:

Boven, nee. blinde:

Ach, ach. ziende:

Maar hier in de la van de tafel is ’r misschien . . . Waar is de la ?

blinde:

Nee daar niet — hier. ziende (zoekend):

’n Klos garen, 'n schaar, nog ’n klos — ’n pijp . . . blinde:

. . . Heeft-ie z’n pijp vergeten ?