Joep's wonderlijke avonturen

werd-ie gek, hield-ie ’t in z’n „huis-waar-alles-rouwde”, gelijk-ie ’t zei, geen dag uit. Z’n opstand, z’n hartstochtelijk temperament, leek in de bitterste, bijtendste woorden ’n uitweg te zoeken, ’n Beruster was-ie nog niet, kon-ie niet worden. Glimlachend, bereid zelf met den „kwakzalver” te expe-rimenteeren, bestapte-ie de treden van ’t bordes, liet zich door Loekie toefluisteren hoe ’t ⁵r uitzag. Maar al in de vestibule moest ze ’r mond houden, omdat in de gangen, de kamers, de kelders — overal — ’n helsch lawaai van honden, papegaaien, katten, ’t spreken onmogelijk maakte.

— Heeft de chauffeur zich in ’t villa-num-mer vergist? vroeg-ie tegen ’t geraas in.

— Nee, meneer.

— We zijn öf bij ’n veearts, of bij ’n hon-denasyl, probeerde-ie nog te zeggen — voorzichtig aanstappend.

Dan, star van angst, zich achter de zuster verschuilend, stond-ie stil. Langs z’n kuit had iets gesnuffeld — iets — waar-ie zich niet tegen verdedigen kon.... Elke kwaadaardige hond was in z’n weerloosheid ’n verschrikking....

— Wees niet ongerust, sprak ’n stem — en plots hield ’t geblaf op: niet één van de