Joep's wonderlijke avonturen

dieren hier is gevaarlijk.... Kom binnen.... ’r Werd ’n arm door den zijne gestoken, en alsof de zuster ’n wenk had gekregen, trok die den hare terug.

— Ik heb voor m’n verpleegster geen geheimen, zei Joep, dadelijk stilstaand.

— Ik wèl — met uw welmeenen, zei de stem beslist — en ’n gevoerde deur, die plots alle geluiden buitensloot, klapte toe: gaat u zitten. U is ’n man van de klok. Te onderzoeken behoef ik niet. U is blind aan béide oogen. Jawel. Oorzaak?

— Oorzaak? praatte Joep verbaasd over de allerzonderlingste ontvangst: tot vandaag heeft men éérst onderzocht, vóór men mij, als patiënt, de oorzaak vroeg....

— Ieder heeft zijn methode — ik de mijne, antwoordde de stem, beslist en kort-aan-gebonden — de ellende, dat je den man niet zag, dat je uitsluitend naar de vriendelijkheid of onvriendelijkheid van ’n geluid oor-deelen kon! —: ....en als u hier zonder vertrouwen in die methode is gekomen, adviseer ik u rustig terug te keeren, meneer.... Gewend aan zachtzinnige behandeling — vertroeteld en gevleid om z’n enormen rijkdom — zelfs als blinde door alle specialiteiten, die ’m vergeefs hadden behandeld,

ii