Joep's wonderlijke avonturen

ger na ’t vasten sedert den vroegmorgen, moest ie over de dwang-idee heen, dat-ie de ongemanierd-groote brokken van z’n omvangrijke vork niet in z’n mond kwijt kon raken.

Zij schreef z’n geaarzel aan andere oorzaken toe.

— Wil u geholpen worden?

— Ik geholpen?.... ’k Zie alles tè goed....

— Hoe bedoelt u dat?

— Ik bedoel... begon-ie zonder te eindigen.

Met de oogen van den kater, die ’r zoo hadden verschrikt, had-ie ’r enkel in ’t duister gezien — nu zat ze over ’m in ’t volle licht van de lamp.

Voor ’t eerst sinds ’r stem ’m ’n troost in z’n wanhoop geweest was, voor ’t eerst sinds ’r vrouwe-handen z’n gewonde oogen hadden verpleegd, zag-ie ’r gelaat onder ’t sierlijk wit mutsje, de gescheiden zwarte haren, de oogen, den neus, den mond. Maar omdat ’t alles zoo vergroot was, maakte ’t ’m angstig, houdingloos, van ’n onzekerheid tegenover ’n vrouw, als-ie nog nooit had gekend.

De scherpe, fijne trekken, bij den witten lamp-schijn, waren van ’n kille, warmte-

81