Joep's wonderlijke avonturen

— Misschien, zei ze als in troost, en met niet de geringste intentie met hem over dat te twisten: misschien spot u over ’n uur niet meer....

— Waarom gun je me zoo wéinig leven? glimlachte-ie fijntjes: „als ’k door iedereen opgegeven, toch naar dien kwakzalver ga, is ’t omdat de streek hier zoo mooi moet zijn, zoo buitengewoon, zoo idyllisch....

’t Hoofd naast ’t geslepen glas van den auto buigend, deed-ie of-ie iemand groette, ’r Ging juist ’n boer voorbij, die over zooveel hoffelijkheid verwonderd, ook zijn pet afnam. Daar schrikte ze van.

— Doe u dat niet, verzocht ze angstig.

— ’r Zijn voor- en nadeelen aan den nacht verbonden, zei-ie afstootend in z’n humor

— dan had ze z’n stil-zitten nog liever —: je ergert je over niets, over geen menschen en geen beesten langs den weg, over geen krotten en over geen uitstalling in serre’s bij parvenu’s... Ja, ja, laten ze maar meelij met me hebben — ik heb, geloof ’k, in ’t laatste jaar ’n boel meer dan zij geleerd....

— ’k Wou dat u altijd zóó sprak, knikte ze z’n blinde oogen toe.

— ....Voor ruim ’n jaar, ging-ie voort, meer met z’n spiegelbeeld in ’t glas dan met

8