Joep's wonderlijke avonturen

Met gebalde vuisten, wanhopig-kreunend, liep-ie op den tast van den eenen hoek naar den andere.

’t Bleef bijna nacht.

Van den zilveren doodskop zag-ie nauwelijks ’n tinteling.... De ellendeling van ’n portier!.... De schobbejak!....

Toch, toen zij’m gezelschap kwam houden

— te trotsch om zich gewonnen te geven, trachtte-ie onverschillig te babbelen.

Maar met ’r fijn-vrouwelijk sentiment hoorde ze dat-ie overstuur was — en ’t phosphoresceeren, waarvoor ze eerst zoo schrikkelijk bevreesd was geweest,— zocht ze vergeefs.

— Ziet u beter dan gisteravond? vroeg ze aarzelend.

— Natuurlijk! loog-ie: waarom zou ’k minder goed zien — alleen m’n oogleden steken ’n beetje....

— Gaat u straks uit?

— Nee....

— Waarom niet — u is den heelen dag opgesloten gebleven.... Als u Johan meeneemt....

— Nee, weerde-ie geprikkeld af: ’k dank ’r voor om de halve stad achter m’n hielen te krijgen, om ’t lichten van m’n oogen....

68