Joep's wonderlijke avonturen

Of ze ’r allemaal goeie nota van wouen nemen dat-ie weer patent zag, en vooral tegen den avond.

Als ergens ’n paar groene oogen loerden, in ’n donkere kamer of in ’t park, dan wisten ze wiè in de buurt was!

De zonneblinden voor z’n werkkamer liet-ie sluiten — de gordijnen trok-ie dicht, om zich weer heelemaal aangenaam als ’n kat in ’n niét-vreemd pakhuis te voelen.

Maar tot ’t volkomen-aangename kwam ’t niet.

Ook ’n kater met blauwe oogen — zei-ie in z’n spot tot den stoel, waarin zij óp van ’t nachtwaken en down door de dingen waaraan ze dacht, achterover leunde — ook die oogen, pleegden minder zuiver te functioneeren, na’n tocht over’n tramrail. Bij ’t getemperd lampje aan z’n schrijfbureau, probeerde-ie Georgette ’n brief te schrijven.

De pen kraste, hij zuchtte, ’t Lukte niet.

— ’k Ben katterig, klaag de-ie: ’k ga ’n paar uur rusten.

En dat deed-ie. Tegen den avond, uitgeslapen, sloot-ie zich weer in z’n kamer op. De pen zuchtte nog harder dan hij — ’t werden geen tien woorden.

67