Joep's wonderlijke avonturen

slokje voor slokje, om z’n gastheeren te plezieren.

Toen, aan haar arm — ’r buiten kon-ie op ’t oogenblik allerminst — door portiers-handen behandelde katte-oogen waren zwakjes op daglicht aangewezen — stapte-ie weer in de auto, zonder dat de welopgevoede chauffeur ’n oog voor de oogen zijns chefs over had.

— ’t Spijt me, sprak-ie met galgenhumor: dat ’k op ’t moment uw gezicht niet zien kan, zuster.... U denkt misschien onjuiste dingen....

— Ik denk, dat u dadelijk onder ijscom-pressen moet, zei ze, de opkomende kleuren van ’n regenboog tusschen z’n wenkbrauwen taxeerend: heeft u gevochten?

— Ik niet — ik niet, lachte-ie, in ’t prachtigst humeur: tenminste niet voor zoover ik ’t me herinner — ’k weet alleen positief, dat ’k ongemeen-geruimen tijd de rechte lijn van ’n tramrail gehouden heb, en zoolang je dat in je macht heb, ben je niet tè sterk après boire.

Den heelen morgen bleef-ie op die manier opgewekt doorslaan.

De nachtwaker kreeg ’n schrobbeering — ook ’t keukenpersoneel.

66