Joep's wonderlijke avonturen

striemd — en eer-ie goed wist wat ’r met ’m gebeurde, schommelde-ie tusschen twee onvervaarde, pootige rakkers naar ’t poli-tie-bureau — twee kornuiten, die voor ’t wonderlijk licht van z’n oogen niet meer bang behoefden te zijn, omdat-ie in de vinnige herrie na ’t rinkel-breken der ruit, door de nijdig-ruwe knuisten van den portier ’n zoo onheuschen tik op ieder der kateroogen had gekregen, dat-ie ’r onder normale omstandigheden evenmin door gezien zou hebben.

Binnen de twaalf uur was ’t de tweede me-tamorphose — van doode mensche-oogen — de loerend-laaiende van ’n kater — van kateroogen, door z’n kater — twee tran-nend-blauwe — en hóé blauw....

Eerst tóén was de nacht om.

Want ze hielden ’m, niettegenstaande z’n pertinente tegenspraak en z’n driftige beweringen — èn door z’n gebrek aan visitekaartjes — ze hielden ’m, toen-ie opnieuw met z’n wandelstok schermoefeningen begon, in een minder-gesoigneerde roesgele-genheid.

62