Joep's wonderlijke avonturen

woog-ie z’n voeten op de maat der muziek in ’t restaurant, dronk ’t eene glas Moet na ’t andere, was bij ’t laatste restje al zo'o onzeker van gebaar dat-ie de flesch naast den koel-emmer liet vallen.

Dat dee de menschen aan de andere tafeltjes omkijken — en bij de pousse, terwijl-ie glunderend-studentikoos ’n Clay rookte, werd dat door z’n onwezenlijk lachen, z’n plots met geweld vangen van ’n mug of ’n nachtuiltje, opvallend-sterker.

— Wat willen jullie, tuig, kanalje, dagdieven, parasieten! zwamde-ie ’r met lallende tong op los — en z’n handen sprongen als spinnen door ’t net van wat z’n verbeelding moest zijn: wat willen jullie — laat me met rust — hè? — wat?....

’t Tafelkleed bij z’n bord, was bezaaid of ’r ’n lamp had gestaan — leek ’n kerkhof van glazenmakers, vliegen, uiltjes, muskieten.

Daar zat-ie met ’n glimmend snuit bij te lodderen, of ’m iets kneuigs geschiedde. Buiten achter de balustrade van ’t terras, gaapten slampampers — de lamme koopman in lucifers en Ansichtkaarten, die enkel voeten kreeg als ’n agent ’m hypnotiseerde — de poenige palfrenier van ’n

58