Joep's wonderlijke avonturen

Toen, giftig, met z’n stok vonken uit de steenen slaand, maar nu nog stelliger, als ’n boekengeleerde zoo maniakaal, met’t hoofd in de schouders, stapte Joep ’t Plein over. Op de terrassen van de Soos, in ’n behaaglijken schemer zaten nog heele tafels.

’t Drukker gedeelte mijdend koos-ie ’n vrij zitje, bestelde over de spijskaart gebogen. Hij had honger. Thuis, in z’n geprikkeldheid, had-ie alles laten staan.

Versche kreeft — om bij te watertanden. En ’n flesch Moëtet Chandon — ook in geen jaar gezien.

Morgen zou-ie Georgette ’n briefje schrijven — zelf schrijven, haha!....

De nacht was lang niet om! Haha!....

Néé — de nacht was niet om.

Nog voor-ie aan ’t kleintje koffie en de pousse toe was — niets liet-ie zich na z’n gevast, z’n monnikgedoe, ontgaan! — had-ie moeite stil op z’n stoel te blijven.

’t Ongewone van de champagne, de weelde van ’t weer bijna-zoo-als-vroeger uit zijn, de behaaglijkheid der omgeving, joolden in ’m op.

De krant quasi-lezend, om zich ’n houding te geven — twéémaal de avond-editie, die uren, zonder de flauwste aandacht! — be

57