Joep's wonderlijke avonturen

Doch voor-ie kon mikken, boog Joep ’t hoofd, en met half gesloten oogen liep-ie onhoorbaar over den grasband de zijlaan in.

Hij moest oppassen. Groen-lichtende oogen in zulke omstandigheden waren gevaarlijk. Den smakker van ’n nachtwaker, die ’n priëel dat niet mee te nemen was, zoo speciaal — met z’n tweeën — bewaakte, zou-ie morgen, met ’t hééle keukenpersoneel den wind van voren geven!

’t Regende minder. De maan, slappe, fletse sikkel — in ’t laatste kwartier — kniesde ’n wolkerand om. De regendruppels aan de boomblaren tintelden met zwak-paarsen schijn, ’n Vleermuis, schietend en duikend, als ’n opgejaagde zwaluw, vluchtte voor de twee schelle, starlichtende oogen.

Den stok vergenoegd zwaaiend, kwam-ie bij ’t hek, dat gesloten moest zijn en natuurlijk aan stond. De lantaarn brandde — hinderlijk. — En dat deden al de verdere lantaarns. Ze zwommen, zoo als-ie in de buurt van de licht-kegels kwam, in broeiende, builende, dof-gele vervloeiing, waarin-ie dadelijk minder scherp zag.

Bij ’t monument op den hoek, ’t hoofd voorzichtig gebogen, bevreesd dat ze de

5²