Joep's wonderlijke avonturen

zelf in den schemervorm van z’n hoofd de twee groene, de haren van z’n wimpers be-glimmende gaten zag, week-ie schuwer dan zij ’t gedaan had, achteruit, ’t Was schrikwekkend — meer dan schrikwekkend. De zich bij fel licht tot ’n spleet verknijpende elliptische pupil, rondde zich in ’t kamer-duister tot ’n gaven, kwaadaardigen vuur-cirkel.

Ze moesten ’r nog an wennen....

Vóór de klok kwart over twaalf had geslagen — in den popelenden roes, om weer te léven, eindelijk weer te leven — na ’t graf van maanden en maanden — na de gruwelijke opgeslotenheid in kamers — altijd geholpen, gesteund, als ’n willoos ding behandeld — was-ie ’t huis uit — heerlijk alléén — zonder arm in den zijne — zonder stap naast zijn stap!

In de keukens, benee, waren ze op — hoor-de-ie gelach, gepraat, geklink van glazen, of ze an ’t fuiven waren. Interesseerde ’m niet. Ze hadden ’m zoo lang bestolen, dat die eene avond ’r bij kon. Haha! Ze mochten de wijnkelders léégdrinken, nu hij weer zag, liep, recht op z’n doel afging. Even keek-ie nog naar de plek, waar haar kamer

49