Joep's wonderlijke avonturen

lamp: ’k geloof, dat ’k zélf ziek ben — de lamp brandt weer — dat is alles.... Wil u ’r uit hebben?....

’t Oude, innige meelij met ’m bonsde in ’r op, nu-ie schrikkelijk-hulpeloos, met ’n gezicht zonder kleur en met in huivering trillende vingers in den eindelijk gevonden stoel glee.

Dicht op de lamp, dicht op ’t schelle licht, dat elk trekje van z’n gelaat bebeet, en zonder poging dat af te weren, zat-ie met ’n zwakken glimlach — met zoekende oogen....

Groote God — wélke oogen!.. Tegen z’n wil om ze open te houden in, leken ze heen te sluipen, zonder leven, zonder pupillen.... Enkel ’n dunne, smalle, machtelooze spleet....

— Wil u de lamp uit? vroeg ze nerveus. Z’n hoofd schudde glimlachend nee. Hij begreep.

Ook wat daarstraks was gebeurd.

’t Was nu’nmelk-wittemist,waarin-iezat. waar-ie bijna niets onderscheidde. Maar dat móest zoo. ’t Was bij katten niet anders.... ’n Kat bij ’t felle licht — spon zich ook in gedachten....

— Nee, weerde-ie haar af, nu-ie voelde,

47