Joep's wonderlijke avonturen

— Ik snik niet, zei ze, zich inhoudend. Ze bleef onbeweeglijk, de lippen genepen, de handen in den schoot.

Bij ’t raam, met ’t haast nog sterker lichtend vuur in z’n oogen, keek-ie ’r in pijndoende loering aan.

— U snikt niet, zei-ie na ’n korte stilte, die ’r eindeloos leek: nee, u snikt niet — maar ’k zié uw tranen....!

Ze leunde in den fauteuil naast ’t bureau

— door ’t raam kwam geen flauwste schemer — ze zag zelfs ’r eigen handen niet.

— Ziét u — ziét u...., sprak ’r stem, of ’t de stem van ’n ander was — ’n doodelijk-bevreesde andere —: ziet u hiér — hier in ’t donker — mijn tranen.... Wat vind ’k dat....

Bij den haat in z’n oogen — durfde, kon ze niet uitpraten.

— Dat vindt u ’n wonder, vulde hij extatisch aan, nu de hond niet meer huilde: ik óók! Ik weet niet, wie ’k ’r ’t meest dankbaar voor moet zijn!.... In elk geval, u is m’n éérste getuige — en u heeft me al dien tijd zoo kostelijk verpleegd — dat ik vóór alles ü.... ü....

De groene, in blijdschap vonkende kollen, bewogen door ’t donker, recht op ⁵r toe —

45