Joep's wonderlijke avonturen

zong niet meer — de krekels, de kikkers vulden de kamer met lente-rumoer.

— Ik zie, praatte-ie in één wilden hartstocht: ik zie zoo voortreffelijk, dat ’k zelfs ’n nachtuil zie vliegen.... Ik zie beter dan ⁵k ’t ooit heb gedaan, beter dan....

In den tuin voor ’t venster stoorde de waakhond, op ’t geluid afgekomen, z’n uitbundig beweren. Angstig-achteruit wijkend blafte ’t dier eerst kwaadaardig — huilde toen schril en doordringend tegen de lichtende oogen.

— Dat is zonderling.... sprak hij haar toe: dat heeft-ie nog nooit gedaan....

En wéér stokte-ie. In ’t kamerdonker zag ie ’r weenen.

Dat — die tranen — die als kwijnende dauwdruppen ’t duister door-tastende tranen — én ’t klagende, opstuipende, gele striemen zwaaiende angst-huilen van den hond — bekleumde ’m in adem-stokkende onthutsing.

— Koescht! riep-ie heesch, en ’t venster met ’n driftigen smak sluitend, praatte-ie heftig:

— Wat voert u uit! Waarom zit u te snikken! Wat beteekent dat!....

44