Joep's wonderlijke avonturen

— Is de lamp wéér uitgegaan...., begon ze.

— Dicht die deur!.... Dicht die deur!.... schreeuwde-ie, de hand voor de vluchtende oogen.

De deur smakte toe.

— Dank u, zei-ie gejaagd.

Op haar beurt blind in de donkerte der kamer — hield ze den deurknop. En als in verstarring hoorde ze ’m doen, bewegen, als ’n krankzinnige praten.

— Alles staat nog net zoo — precies zoo, hijgde-ie opgewonden — ’t eene ding na ’t andere verplaatsend, neerzettend, verschuivend: ....’t is ’n lust.... ’n lust.... ’n lust!.... Hahaha!.... Had je niet gedacht, cachet van m’n ouwen heer, dat ik je nog ’ns bekijken zou!.... Hahaha!.... En de presse-papier met de initialen van Georgette.... G. van D.... G. van D.... En de collectie penhouders.... En ’t postzegelbakje.... Ja, ja — ’r zijn postzegels in — en pennen.... Hahaha!... ’n Lust!.... ’n Lust!.... En ’n takje groen om m’n portret!.... Heeft u dat ’r op gestoken, zuster?.... Menschlief....

— Toe, toe, sméékte ze bijna in ’r angst — ze wist niet of ze blijven moest of de bedienden roepen: ....toe, meneer Joep — meneer Joep — kom tot u zelf!.... U doet

4¹