Joep's wonderlijke avonturen

roodkoperen pullen, den inktkoker. Toen, nog eens opstaand, tastte-ie bij de gordijnen, vond ’t koord, en z’n pluizende vingers sloten den kier.

Nu moest ’t volslagen donker zijn, kon-ie ’t zonder den bril probeeren. Z’n hart leek niet te kloppen, z’n vingertoppen voelden als in narcose, terwijl-ie ’t montuur van de ooren lichtte. In de vestibule sloeg de klok kwart over elf. Hij lette ’r niet op. Z’n bewustzijn, z’n lichaam, z’n leven, concentreerden zich op dat ééne — dat als ’n ratel z’n hersens doorfloepende — als ’n heete wond schroeiende—als ’nknetterslagwak-ker-striemende — wat-ie zag — almachtige God, zag — zag.... Nu kon ’t geen bedrog, geen suggestie, geen hallucinatie zijn!.... Hij zag. ’t Eerste voorwerp, dat-ie zag, zag — den zilveren doodskop van z’n schrijfbureau — met de Egyptische sigaretten— greep-ie in z’n bevend-verliefde handen — tot ’t smartelijk heen-nevelde, omdat de ellendig-stekende tranen ’m dwars zaten. Toen liet-ie ’t vallen. Uit de geopende deur plaste ’n verblindend licht.

Zij, in ’r oude zorgen, niet naar bed willend vóór hij boven was — hield den deurknop in de hand.

40