Joep's wonderlijke avonturen

— Toe — eet tenminste dit, soebatte ze telkens — en ’r witte handen maakten ’t als voor ’n kind gereed. Z’n vleesch sneed ze —z’n aardappelen brokte ze — geen graatje liet ze in z’n visch. Hij glimlachte, babbelde — zat alleen onbeweeglijk als de antieke gangklok ’r haast plechtig geluid, elk kwartier, langs de marmeren wanden opdreef. Dan trilden z’n neusvleugels of-ie iets anders hoorde.

Eén keer nog schrikte ze fel. Den lakei had-ie de eetzaal uitgestuurd — toen, zoo vriendelijk dat ze ’t niet weigeren kon, had-ie haar naar de bibliotheek gezonden, waar-ie meende iets te hebben vergeten. En toen ze vlug terugkwam was de zaal donker — met enkel ’n lichtbaan van uit den korridor.

Koud ineens, had ze de hand naar den drukknop bij den deurpost gestrekt, om ’t licht, dat uitgegaan leek, weer op te draaien — maar nog voor ze ’t gedaan had, was hij haar voor geweest. Hij stond ’r zelf — doodsbleek — z’n hand, die ze aanraakte, was ijskoud.

— Ben u...?.... Was ’t licht?.... Hoe kom ü....? hakkelde ze, ’t eene barstende zinnetje na ’t andere — en in ’n onverklaarbare,

33