Joep's wonderlijke avonturen

bukte houding, zich ’n ander mensch voelend — enkel door de mogelijkheid....

— Hoe is u, vroeg-ie, bijna eerbiedig — waarlijk, ’t was een stem, die vertrouwen wekte! —: hoe is u op den heerlijken inval gekomen, om dat met blinde oogen te doen....?

— Pardon, interrumpeerde de geleerde: ....tot vandaag heb ’k alleen met levende oogen gewerkt. U is mijn eerste dubieuze geval — dubieus in zoover dat ik uw oogen niet aan ’n ander kan geven...., verbeterde-ie zich snel: ....en hoe ik er toe kwam?.... Door mislukking op ander gebied.... Door heele groote teleurstellingen, decepties zoo groot, dat ’k niets meer dacht te bereiken....

— Dan is u nü toch weer wel tevreden? vroeg Joep.

— Betrekkelijk,zei de stem droefgeestig: in mijn jonge jaren had ik me ’t allergrootste voorgenomen — ’t ontzettende wonder — ’t scheppen van levend organisme zelf — ’t volkomen weten.... Ja, dat was m’n droom.... Jaren, jaren, van m’n leven, eerst hier, toen in ’t Oosten, toen weer hier, heb ’k gewroet, gezwoegd, om onbevruchte eieren door chemische reactie te bevruchten.... Daar zijn m’n haren wit bij geworden....

2 6