Joep's wonderlijke avonturen

Hoeveel tijd er verloopen was — wat ’r met ’m gebeurde — waar-ie was — öf-ie nog leefde — ’t scheen ’m iets vers, onoplosbaars, iets dat met zijn lichaam geen gemeenschap meer had.

’t Eerst voelde-ie de tinteling van z’n vingertoppen, of-ie kou had geleden. Dan, door diezelfde vingertoppen, langs z’n machte-loos-bewegende handen, over z’n polsen, armen en borst — of ’t ergens in ’n wijde ruimte geweest was — sloop ’t trage bewustzijn in z’n wee en leeg hoofd terug.

— Prachtig, prachtig! zei ’n stem — èr-gens. Ergens, ’t Was niet te benaderen — welke stem — en waar — en van wie — en óf ’t ’n stem was....

Kreunend, met ’n barstende hoofdpijn, zich plots verbeeldend in de weelderige slaapkamer thuis te zijn, strekte-ie de hand naar de plek van de electrische schel.

Z’n gedachten concentreerden zich op de deur die zacht open zou gaan — op zuster Loeke’s stap, die-ie tusschen honderd andere herkende.

— Wat zoekt u, hahaha! lachte de stem, weer — de stem van ergens —: „interesseert u zoo de knoop van m’n vest, dat u er op blijft drukken?”

18