Het raadsel (serie Heijermans' Camera)

9

hebben. Vroeger was ze waarschijnlijk knap geweest — nou was ze flets, hangerig, zuur.

„Heeft u geen suppositie, mevrouw?” vroeg ’k, ’t vies pamflet nog eens lezend en geen beweging van ’r verwaarloozend.

Ze schudde zwijgend ’t hoofd. Ik keek naar ’r gesloten, kleine schrijf-nécessaire, die ’k per se open zou maken, als ze ging wandelen.

„Heeft meneer,” zei ik ’r plotseling met ’n indiskreete vraag op ’t lijf vallend, „nooit ’n liaison gehad?”

Even leefde ze op, even keek ze me vinnig aan, toen antwoordde ze slap: „Dat weet ’k niet — en dat interesseert me nog minder!”

„Dat getuigt niet van jaloezie...” merkte ’k glimlachend op. „Jaloezie! Jaloezie!” spotte ze. „Laat ’k liever boodschappen gaan doen. We eten visch vandaag.”

’k Kreeg denzelfden indruk van de meid: dat zij of hij meer wisten, dat ze iets verborgen hielden.

Achter de neergelaten zonnestores loerde ’k als ’n spin tot ze met ’r handtaschje de deur uitstapte — en geen seconde later belde ik de meid. Die liet zich eerst ’n lekker tijdje wachten, maakte pas ’r opwachting, toen ’k m’n vinger ’n minuut lang op den drukknop hield.

„Jessus! Jessus, is ’r brand?” vroeg ze met ’n nijdig, maar gezond snuit binnenstuivend — ’k was ongetrouwd en geenszins voor ’n knappe deerne ongevoelig.

„Geldersche dikkerd,” zei ’k, en trachtte in ’r wang als ’n bellefleur te knijpen — zonder uitstel-van-executie kreeg ’k ’n tik! — „ik verga van de maagpijn! Toe, wees jij zoo vriendelijk, loop naar de apotheek en haal wat pepermuntolie, wil je?”

„Dat ken nou erg moeilijk,” wou ze weigeren, ,,’k ben bezig den zolder te dweilen...”

’k Gaf ’r ’n gulden, zei dat ze de rest mocht houen, als ze zich haastte, stond terwijl te krimpen van pijn — kreeg ’t van ’r gedaan.

Weer loerde ’k achter de stores, en zoo toen ze op z’n elf-en-dertigst ’t bordesjes afliep, smeerde ik ’m naar de huiskamer. Natuurlijk was ’t bureautje op slot. Geen van m’n sleutels paste.