Het raadsel (serie Heijermans' Camera)

7

niet langer, ’t Had z’n grenzen. Henkelman was als rechtschapen man volkomen gerechtigd de hulp van de politie in te roepen!

Goed, ik nam de zaak in handen, zei als m’n besliste opinie, en daarvoor hoefde je geen bijzonderen neus te hebben, dat brieven met zulke onsmakelijke détails uit den familiekring moesten komen, dat de een of andere intimus of de een of andere „bijzondere” vriendin de hand in ’t spel moest hebben.

Ik verdacht mevrouw zelf — of Henkelman in persoon — ’k weet niet waarom — ’t was ’n idee fixe — ’t was meer gebeurd...

’k Vroeg of ’r mogelijkheid was den huiselijken kring van dichtbij te „bestudeeren” — hij zei onmiddellijk met instemming, dat-ie vroeger, ja zelfs zoo lang niet geleden, collega Joris van de Secretarie op kamers had gehad, dat-ie ’r geen bezwaar in zag, mij voor ’n veertien dagen, als „commensaal” in huis te nemen. Of ’t zou opleveren, betwijfelde-ie...

Dien avond verscheen ’k met m’n koffer, ’k Werd aan mevrouw voorgesteld, die duidelijk liet merken hoe onaangenaam ze de komedie met ’n beambte van de politie vond, kreeg ’n huissleutel en retireerde me naar m’n kamer. De meid bracht me ’n kop thee en ’n belegd boterhammetje, en ’k maakte natuurlijk ’n praatje met ’r. De bekende, altijd handige manier! ’t Was ’n fiksche, knappe Gel-dersche meid, gezond, met ’n prachtigen mond witte tanden, die ’t erg gezellig scheen te vinden, dat ze wat aanspraak in huis had gekregen.

„Wat is dat toch met die brieven?” vroeg ’k, met de deur in huis vallend.

„God, weet u daar óók van?” zei ze vroolijk. „Ja, da’s me ’n boel! En daar kommen ze nooit achter, omdat ze wel ruiken hoe laat ’t is!”

„Hoe laat?” drong ’k onverschillig aan. „Is ’r dan ’n vermoeden?”

„Nou, ’k praat me mond liever niet voorbij,” meende ze, oolijk ’r oogen dichtknijpend. „Maar al ik hèm was, wist ’k wat me te doen stond! 0, zoo!”

„Zou mevrouw?” probeerde ’k uit te hooren, zonder me bloot te geven.

„Ik zeg niks — ik denk alleen,” antwoordde ze, de deur achter zich sluitend.