Het raadsel (serie Heijermans' Camera)

30

in benepen meelij: „die op alles bóé! zeit, as je ’r wat vraagt, en die rauwe aardappels eet...”

„Gossie, gossie!” lachte Nellie: „met één toffel en één schoen! Nou hoor! Je zou ’r ’n cent geven...

Ze kakelden, snapten, hielden geen oog van ’t menschje onder de parasol af, vonden ’t werachies jammer, dat ’n goedige slagersknecht zich met ’t geval bemoeide, en de onnoozele juffrouw wekte.

Toen-ie ’r parasol afnam, die met moeite dichtklepte, ging ’r ’n hoera op.

„Zal ’k je thuis brengen, moeder?” vroeg-ie, zich dicht over ’r buigend.

„Thuis brengen? Waarvoor? Wat mot je!” kwam groomoe, gestoord in ’r tukje, ongemakkelijk los.

„Waar woon je?” vroeg-ie nog eens.

Suffig-verwonderd, licht-schuw, keek groomoe de om ’r opdringende menschen aan — vijandig beet ze van zich af.

„Gaat je niet an, kerel!”, zei ze vinnig, en ’r kleindochter oplettend riep ze: „Fie!... Fietje!...”

Met ’n opgolving van angst, in verstikkende verlegenheid, school ’t meisje achter de ruggen.

Toos an de hand meetrekkend, praatte ze nerveus: „ ... Toe nou, Toos!... Wat hebben we d’r an!... Laten we nou verder spelen!”

De bal vloog weer van meisjeshand naar meisjeshand, ver uit de buurt van ’t verloopend relletje.

Groomoe, nijdig opgestaan, hinkte de perkjes om, ’r kleinkind zoekend. Ze had ’r zeker, sekuur, om ’n eed op te doen, gezien.

Bij ’t standbeeld had je ’t witte jurkje, den hoed met bloemen.

„Fie!... Fietje!... Fie-ie-ie-ie!”

Toen, plotseling, zei ’t kind: „wat wil dat vreemde mensch toch!... Gaan jullie mee?... ’k Wor bang van d’r...”

En met proest-gilletjes, de strompelende vogelverschrikster met de parasol en de manspantoffel uitjouwend, stoven de vier "t plein af, ’n zijstraat in.

Bij eenen, ongerust — anders waren ze klokslag twaalf binnen, om koffie te drinken — liep moeder de banken langs.