Het raadsel (serie Heijermans' Camera)

29

’r Begonnen voorbijgangers stil te staan, ’r Waren 'r, die ’t hoofd schudden, dip 't den jonden meiden kwalijk namen, dat ze "n vrouw, die niet goed bij ’r hoofd scheen, zoo baldadig trakteerden — de meesten, wijven en kerels, dienstboden en passanten, maar vooral de spelende kinderen, hadden ’n pret, ’n plezier, dat ze ’r bij proestten en schaterden.

Onder ’r verweerde parasol, nu zachtjes an ingedut, de men-schen toe-knikkebollend, of ze telkens ja zei, de krant slap-uit op ’r schoot, den bril in deining aan de ooren met de watten propjes, leunde groomoe, met ’n snauwlip, of ze nog in ’r slaap ruzie zocht* achterover, en aan de spits van ’r parasol bungelde ’n brok papier met de door ’n deugniet uit ’n advertentie gescheurde letters:

Onmiddellijk te koop of te huur...

Dat, met den dikken voul in de manspant offel, de afstroopende kous en de vrouwelaars, gaf ’n relletje, n’ oploop, waarbij haast al de banken in den steek werden gelaten.

Ook Fie en ’r vriendinnetjes, die aan ’n ongeluk dachten, holden ’r heen, drongen de mensehen voorbij.

„Tjee, kijk ’s wat ’n gèk schepsel!” snaterde Toos, en met ’n over ’r pret struikelende stem, gierend van ’t lachen, las ze hard op: „onmiddellijk te koop of te huur!”

„Te koop of te huur, hahaha!” gilde Stans.

„Te koop of te huur!” schaterde Nellie.

Angstig-bleek keek Fie toe.

Ze had „groomoe!” willen roepen, darfde niet.

Ze had den aandrang op ’t slapend vrouwtje toe te schieten, ’r ’t smerig vod van de parasol weg te rukken, doch bewoog zich niet.

Ze dacht: ik zal naar huis loopen, en moe waarschuwen — ze kwam niet van ’r plek.

Ze keek, keek met groote, verschrikte oogen naar ’t knikkend hoofd, den scheefhangenden hoed, ’t ontzettend papier.

„Tjee, tjee!” zei Toos, schurkend van plezier Fie’s arm pakkend: „da’s ’n gekke, hoor!... As je met die alleen ben, steekt ze je dood!... Dat doene de gekke ...

„Ik ken bij ons ’n vrouw,” praatte Stans en ’r gezichtje vertrok