Het raadsel (serie Heijermans' Camera)

17

veelste maal in haar presentie vertelde, behielden de frischheid van ’t nieuwe. Ze lachte als anderen lachten om pointes die ze kon droomen. Ze knikte prettig wanneer-ie ’n avontuur uit de dagen van trapéze, voltige of tooneel — de andere verzweeg-ie verstandiglijk — met zwier en statie van woorden opdiepte. Ze bleef een van z’n geduldigste, kameraadschappelijkste luisteraars tot de eerste andere schaduwen over de lieve eensgezindheid zweemden. Langzaam — wel te verstaan van haar zijde — zijn goedige natuur-uit-een-etuk schipperde geen moment — dreef een vertroebelend schuim op de eertijds limpiede klaarheid van hun schijnbaar onverwelkbaar geluk. Hij was niet meer dat voor haar. Geen dichter is langer dan ’n verreljaar inderdaad dichter in de oogen van z’n vrouw — geen componist is componist aan de ontbijttafel — geen schilder boeit op den duur de schoone ziel van z’n wettige huisvrouw met penseel en palet — geen dominee preekt de overzij-rimpels bij ’n huiselijk intermezzo weg — geen bouwmeester is bouwheer als hij te laat z’n entree bij afgestane visch en aardappels maakt. Dit is ’n wet van aller eeuwen eeuwigheid. De vrouw ziet den man en nooit den kunstenaar. En mevrouw Pluns, geboren Kloof, deze gezonde fataliteit ondergaande, werd eerst onverschillig voor de schaduwprestaties van Markus, toen voor ’t diepste wezen van z’n man-zijn. Hij had, naar mijn meening, geen directe aanleiding gegeven. Hij droeg z’n blauwe cheviot als vroeger, was geschoren als vroeger, vertelde grappen als vroeger, behaalde successen als vroeger. Er leek niets veranderd. Alleen kon ze ’m niet meer uitstaan. Z’n kleine ge-woontetjes hinderden haar. Z’n moppen konden ’r zoo irriteeren dat ze ’m in de rede viel met ’t beleefd verzoek z’n flauwiteiten te staken tot zij ’r niet bij was — of dat ze, lang voor-ie ’r aan toe was, de pointe met ’n opzettelijk verraad bedierf. En omdat-ie ten slotte, bang voor ’r gezicht-van-„man-hou-eindelijk-is-op'’, geïntimideerd door ’r oogen-terechtwijzingen en voor ’r snerpende interrupties, niet meer in gezelschap dorst loskomen, werd-ie met den groei der maanden in* haar nabijheid saai en duf jes-zwijgend. De levendige, opgewekte moppentapper Markus Pluns lei ’t af. Zelfs met z’n ringen, horloge-ketting en onbeleende dasspeld leek-ie ’n ruïne. Mocht-ie alleen ’n glas bier drinken dan