Het raadsel (serie Heijermans' Camera)

i6

Pluns geen grappenmaker eerste-klasse ware geweest en as ’t spel van z’n handen, ooren enz. ’m niet iederen avond ’n zeer fatsoenlijke bete broods had ingebracht. Op ’t affiche en jp de programmas van de Variétés stond Markus Pluns’ naan met middelsoort vette letters gedrukt. Hij was door den natuirlijken aanleg van z’n handen ’n ongemeen-geroutineerd SchacUw-kun-stenaar en omdat zelfs d i e profeten in ’t eigen land minder geëerd worden, juichte men hem toe als Professor OKin 1 ey, de gerenommeerde „Schattenkünstler” uit Australië. En waarlijk wat Pluns in het duister van het tooneel met een wit doek en een sterkprojecteerende lamp bereikte, grensde aan 't ongelooflijke. Rustig gebogen achter den reflector, met vermijding van alle trucjes, liet hij door ’t simpel spel van z’n vingers de vreemd-soortigste dieren op het scherm leven en bewegen, ’n Kromge-houden duim, ’n geknakte pink, de samenwerking van wijs-, midden-, ring-vinger wierpen schaduwen, die aan zwanen, honden, tijgers, jakhalzen, olifanten, eenden en wat al niet meer deden denken. En als het dieren-epos uitgeput was, gaf-ie kluchten en dramas, waarbij het publiek bulkte van ’t lachen. Niet één verbeterde ’m deze vertooningen. Hij had handen zoo verbluffend-lenig, zoo los van de vleesehelijke materie, dat ’m iedere schaduw-boetseering en iedere schaduwparodie gelukte. Hoe hij op ’t idee van ’t schaduwspel gekomen was? Hij wist ’t zelf niet. Morgen zou-ie misschien weer ’n grooten „uitverkoop wegens waterschade” houen of ’n agentuur in comestibles waarnemen. Vandaag was-ie met hart en ziel in z’n vak en vuur-en-vlam verknocht aan de weduwe, die ’m getrouwelijk na z’n nummer afhaalde, om met ’m in ’t Artisten-restaurant te „soupeeren”. Bleek, rosharig, ongewoon-gezet, gekleed in japonnen, wier opzichtigheid tot zelfs in cafés de aandacht trokken, sjokte ze van plaats naar plaats met ’m mee en wanneer de abele spelen van z’n vingers, achterhoofd en splendiede ooren de force majeure van ’t stilliggen, zonder fortuinlijk contract, doorstonden, bewoog zij zich met gra-tieuze toewijding naar Postkantoor of Bureau de change, om haar deel tot de zoete huwelijksgemeenschap bij te dragen. Het was — om niet in overdrijving te vervallen — in de eerste maanden alles pais en vree. De moppen, die hij voor de zoo-