Het raadsel (serie Heijermans' Camera)

11

weken met Marie thuis gebleven. Marie had voor ’m gekookt en den boel geredderd. „En uitstekend,” bevestigde Henkelman.

’k Vroeg met ’n dosis takt of de meid te vertrouwen was. „Ach!” lachte Henkelman — lachen dee-ie altijd! — en-ie haalde z’n schouders op, of ’t idee-dat-de-meid... te zot was om alleen te loopen. „Nee, dat is onzinnig,” praatte ook mevrouw: „voor Marie steek ’k m’n hand in ’t vuur...”

„Als je ’t mij vraagt.” zei Henkelman, terwijl z’n vrouw even de kamer uit was: „zou ’t me niemendal verbazen, dat je je brandt als je in de buurt van Joris zoekt!”

„Joris?” zei ’k ongeloovig.

„Joris,” herhaalde hij fluisterend: „Joris van de Secretarie, die vóór u boven op de kamer gewoond heeft, en in wien m’n vrouw — maar dat blijft heilig onder ons, zoo’n beetje..

De volgende dagen verloor ’k tiendubbel ’t beetje houvast, dat ’k meende verkregen te hebben. En de zaak werd zoo ruchtbaar, zoo besproken, dat ’r zelfs ’n berichtje in de Stadskrant verscheen, waarbij met vermijding van den naam, die ieder kende, ’t geheimzinnig geval-met-de-letterbrieven opgeld dee. ’k Verloor m’n houvast, omdat ’k ook in de kamer van mevrouw, en op ’n vloermat, en op ’n tafelkleed lettertjes vond — was ’t wonder, waar ’r zooveel van de smeerpijperij kwam, dat ’r van de enveloppes loslieten? — ’k raakte m’n houvast kwijt, omdat de meid noch ’s avonds noch ’s morgens uitging en de brieven toch door de post werden bezorgd!

’k Begon voor de zaak warm te loopen. De billets-doux in de schrijf-nécessaire, die ’k natuurlijk las, waren van Joris, ’r Moest tusschen die twee iets bestaan hebben. Maar was ’t niet totaal ondenkbaar, dat ’n zoo correcte kerel als de tweede ambtenaar van de secretarie zulke vunze epistels, zij ’t uit wraak, naar Jan-en-alleman postte? ’k Liet ’n paar ondergeschikten de brievenbussen in de buurt bewaken, ’k zat elk verdacht ding als ’n poes, die muizen in de spiezen heeft, op de hielen — kreeg in ’t huis van Henkelman geen vat!

Den laatsten dag — veertien dagen hield ’k ’t onder geen omstandigheden uit — stofte Marie m’n kamer, toen ’k van ’n loopje terugkeerde.