Vredestichter (serie Heijermans' Camera)

6

opgewondene reeds de wachtkamer uit, en met bewonderenswaardige lenigheid, de traptreden als koek slokkend, besprong-ie de wenteltrap.

„Van Wamel, kerel!” riep-ie nog met den deurknop in de hand — alle tact leek ’m tegenover de dienstbode ontvloden: „neem me niet kwalijk, dat 'k zoo laat — maar m’n vrouw bedriegt me!”

„Ga zitten,” sprak de jonge advocaat beduusd — midden uit z’n akten-materiaal was-ie opgestaan: „ga zitten, steek *n sigaar op!”

„Merci... ’t Zit me tot hier... Zou voor geen goud kunnen rooken!... Ze — ze bedriegt me — sinds maanden ... Ze...” „Ga zitten,” herhaalde Van Wamel met de kalme zelfbeheer-sching van ’n man, die uur in, uur uit, zulke bezoeken doorstond: „ga zitten, en laten we opwinding vermijden...”

Zelf gaf-ie ’t voorbeeld, met berekening. Dat wil zeggen: hij schoof z’n stoel zóó voorbij de lamp, dat-ie als wijlen Maurits in den zegeslag bij Nieuwpoort (1600) den tegenstander 't zonnetje in ’t gezicht liet schijnen, en ’t eigen gelaat in 't veilig, beschermend half-donker hield.

'r Brandde geen ander licht in de studeerkamer. Enkel de lamp op ’t bureau, wier groene kap de kwalijke eigenschap had, zelfs lieden met ’n robust, onverveerd gemoed, den bleek-ver-schrikten schijn van 'n slecht geweten of ’n bedorven maag op te dringen.

De heer Godewijn, napuffend van tierig trappen-bestormen, plofte in den fauteuil, woof zich lucht met z’n zakdoekwaaier toe — de heer Mr. van Wamel beploos z’n wel-gesoigneerd puntbaardje, greep ⁹n sigaret uit den luxe-standaard, en bij 't opvlammen van den lucifer, boog-ie ’t hoofd met ’n gevoel van deerlijke onbehagelijkheid.

't Jonge mevrouwtje Godewijn, dat ’m in tè intieme ontmoetingen en tè dikwijls van 'r verdorde idealen, ’r afkeer van ’r man, enz., in kleuren en geuren verteld had, was ’m in de laatste weken waarlijk te veel geworden. Met ’n hardnekkigheid, waartegen-ie de meest principieele bezwaren had — hij was en hij blééf vrijgezel — hamerde ze niet alleen op 't