Vredestichter (serie Heijermans' Camera)

Op ’n avond, dik na tienen, transpireerend, buiten adem — 't was zalig, maar öngewoon-warm — berukte de heer Godewijn eenmaal, tweemaal, driemaal, te geenerveerd om de komende voedstappen bezadigd af te wachten, de als ’n schippertje zoo kittige huisschel — die van 't „kantoor” meed-ie met inzicht — van z'n vriend Mr. van Wam el, advocaat en procureur bij de Arrondissementsrechtbank.

„Nou, nou, nou!” opponeerde de meid, den ketting in den veiligheidshaak latend: „ken ’t nog harder?...”

„Meisje,” hijg-praatte de heer Godewijn, z’n zakdoek langs ’t ^ft boord overbuilend nekvel striemend: „is meneer thuis?” „Nee,” zei ze beslist: „de kantooruren zijn van 10 tot i en van half 4 tot 6, as meneer niet na de rechtbank is!”

Ze wist ’r weetje sinds jaren.

„Je ziet toch wie ’k ben — kies niet!” kwam de bezoeker ongemakkelijk los: ,,i« meneer thuis, ja of nee?”

„O, is ü ’t?” zei ze toeschietelijker: „kom u d’r in, dan zal ’k is hooren ...”

De ketting ontwipte den haak — de deur schoof de soliede mat met de opdracht Voeten vegen langs — de heer Godewijn wierp z’n stroohoed op de tafel in de wachtkamer, waar overdag ’t guitig klerkje folianten ter schrijfmachine beschreef.

Gejaagd, tegen de logica van ’t je bij die hette kalm-houden in, doorstapte-ie ’t kleine vertrek, van ’t raam met '*t toegevouwen luik naar de copieerpers — heen en weer — met ’n stap dat de wormstekige parterre-vloer minstens zoo onrustig drilde — ’lijk ’n in te nauwe kooi besloten voorjaarsleeuw.

„Laat meneer boven!” klonk ’n stem — de bekende — de aan de Rechtbank gevreesde.

Vóór de meid ’r loop door de lange gang had gedaan, was de