Vredestichter (serie Heijermans' Camera)

29

komt ontlasten, zoo van zijn voedsel genieten kan als u en ik...”

Zacht met ’t onderlijf en den bolstaanden uier schokkend, gemelijk om 't onverstand der komende generaties, bestapte ze de duinglooiing en ’r tong raspte de in den nacht versch-geloken sprietjes van ’t gras.

De bruine, grijze, koper-roode en zwarte koeien staken de koppen tezaam, keken haar na en loeiden. Het klonk klagend-eentonig bij ’t suizend gewrijf van blaren en takken.

„Altijd gras...,” gromde de moeder-koe.

„Het was gister gras en eergister gras...,” zeurde de koper-roode: „cela me pèse ...”

„Ik ken ’n koe,” sprak een zilvergrauwe: „die zich ten slotte van kant heeft gemaakt... Ze vonden haar ’s morgens in de sloot...”

„En namen haar mee,” knikte een witte: „c’est la monotonie qui me tue!” zei ze toen ze zich naast me te rusten lei...”

Het bleef even stil. De zon schoor haar goudstralen over den duinkam. Kwiek en dartel floot 'n merel — en *n lijster, al vroeg uit de veeren, dook neer van *n tak, greep ’n wurm in ^Jr bek en vloog 'r mee naar de plek waar 'r nest was gebouwd.

„Mama,” zei 't kalf, ongerust over ’t doen van de oudren: „wat eten we vandaag?”

„Gras,” zei de moeder.

„Gras,” zei de tante.

„Gras,” zei de nicht.

„Alweer gras — wat 'n dienst!” zei de maagd.

IV.

Bij avond-schemer in de bosschen kan ’t angstig-vreemd stil zijn. Je staat dan in luistering, beduusd en getroffen — en loopt op je teenen, om de kleine slapers niet wakker te maken. Maar dan opeens klinkt 't boven in de takken, roept 'n vogel waarvan je den naam niet meer weet, omdat je te lang in de stad ben verdord — en ’n andere vogel antwoordt. Je zou ’n brok van je leven willen geven om te weten wat ze beweren —