Vredestichter (serie Heijermans' Camera)

19

„Nou meneer, dat zit niet glad!... Daar kennen we niet bij!”

„Niet bij ?” herhaalde de heer Meyers, waarlijk verschrikt.

„Nee meneer: da’s ’t luchtgat van den wijnkelder...”

„Dan kun je ’r toch in den wijnkelder bij !”

„Nee meneer ...”

„Nee meneer? Nee meneer? Wat klets je?” barstte de heer Meyers nerveus los.

Dat was om dol te worden! En dan ’t gegrijns van den vlegel!

„In den wijnkelder is ook 'n roostertje, maar véél kleiner,” praatte de kelner moeilijk: „nee, as wo d’r bij kennen, mot 't van hier uit gebeuren!”

Hij stroopte gedienstig z’n mouw op, wrikte z’n hand door de spijlers. Wat-ie net zoo goed had kunnen laten. Want nu de heer Meyers uit Hengelo zich, met de handen op de knieën gesteund, dieper over het rooster bukte, zag hij z’n gebit, de wel geordende 32 tanden, zestien boven-, zestien benedenwaarts, met 'n gaping 'r tusschen, of ze — o, triestige spot! — voor ’t eerste kadetje bereid waren — zag-ie ze op minstens ’n meter afstand, die in de ontzetting van ’t oogenblik voorwaar 'n vadem geleek.

„Zoo gaat ’t niet,” sprak-ie opgewonden, 't gewurm der wroetende hand observeerend.

„Nee, zóó gaat ⁹t zeker niet,” zei de kelner, met *n gezicht als ’n schaap, en goedig bekeek-ie z’n pols, die ’r zoo bruinroestig uitzag, of-ie tien jaar in kettingen had geloopen.

Toen kwam de huisknecht 'r bij. Die vroeg wat ’r lag.

„Meneer z’n gebit,” zei de kelner.

„Hoe ken u dat zoo ongelukkig uit uw mond laten vallen,” zei de huisknecht, voorbeeldig-betamelijk.

Als *n gewichten-tiller zette-ie zich schrap boven ’t rooster en met ’n paar ijzeren armen, aan ’t tillen van koffers gewend, poogde-ie ’t raster op te heffen. Z’n gezicht werd paars, de aeren van z’n slapen zwollen tot trossen, z’n spierige nek puilde met purperen striemen.

„Zoo gaat 't niet,” sprak de heer Meyers gejaagder.