Vredestichter (serie Heijermans' Camera)

i8

En toen. Toen klikte ’r iets met ’n kuchje van ’t houten ko;ijn naar ’t cementen — er krijschte 'n (te late) refïex-gedachte —

'r plonsde ’n schichtige grijphand — vergeefs.

Het was geschied.

Dat hetgeen u en ik voorvoelden en in 's-heeren Meyers plaats vermeden zouden hebben, zoo wij met tanden van dien en gene instede van met de eigene tot maaltijdverorbering aangewezen waren.

Het gebit met de snij- en oogtanden, de gewone en verstandskiezen gleed omlaag van ’t cementen kozijn op de klimop-takj es, van de takjes in *t Niet. Althans het verdween.

En tegelijk verdween de heer Meyers uit Hengelo, zonder eenig melodramatisch vertoon, zonder ’n kreet van ’t venster.

Daar men wel 'n reserve-fok, geen reservegebit koopt of met zich mee rond-draagt, stortte de man, die nog zoo kort tevoren de wereld fluitend bekeek, in z’n bij de hand liggend reis-col-bertje en de trappen af.

De intuïtie duidde hem den weg rechtsom, deur open, deur toe, linksom door de eetzaal met ’r blanklinnen tafels.

Juist daar-boven éénhoog was ’t open raam — hier in ’t gras moest ’t gebit te grijpen liggen.

Maar nee. Maar positief nee.

Ware er gras geweest, dan zou de heer Meyer, twee minuten later voor z’n kadetjes, rookvleesch en eitjes gezeten en geglimlacht hebben. Er was echter geen sprietje, geen spruitje, geen ontbloesemd zaadje: er was een ijzeren rooster, bout naast bout, roestig maar sterk, waardoorheen het intelligent maaksel der menschelijke tandheelkunde geglipt moest zijn.

„Aannemen!” riep de heer Meyers, wat-ie niet en nooit zou geroepen hebben, als-ie had kunnen bukken.

One stoops to conquer — men bukt nimmer met nieuwen broek, nieuw linnengoed, gekuischte handen boven 'n smoezelig roostergat.

De kelner uit de eetzaal, reeds op z’n „qui vive” in de deuropening, begaf zich op handen en voeten, spaarde in de duisternis benee en tegen den gesloten mond van den gast. Vervolgens lachte hij en zeide: