Vredestichter (serie Heijermans' Camera)

17

Intusschen, zóóver was de heer Meyers uit Hengelo nog niet.

Vel was de speling zijner gedachte bij ’t ontbijt, maar de besliste en mannelijke concentratie van z’n aandacht toefde binnen oe vergulde lijst van den een bezeept gelaat en twee handen kaatsenden wandspiegel.

Hij schoor zich. Met de zekerheid van bijna twee generaties-lange oefening en met *n Gillette-s afetyrazor. Hij schoor zich bedachtzaam, geduldig, geen stoppeltje ongerept latend — hij schoor zich wangen, kin, hals en zelfs de harige oorlellen,

Hij schoor zich, gelijk velen zulks bij den huwelijksdageraad, wanneer alles jong, voortreffelijk, bekoorlijk is, doen: twee- en op enkele weerbarstige plekken drie-maal.

Toen wreef-ie zich na met den steen, en bij de zelfvoldoening dat 't goed was en dat-ie zich met geplette lippen op ongeveer vijf en dertig jaar kon taxeeren, floot-ie als ’n zorgelooze jongen zoo schril en uitbundig.

Buiten antwoordden, zoo niet de vogels dan toch ’n merel of 'n leeuwerik.

Buiten antwoordde de zingende zon — buiten antwoordde ’t kweelend gerucht der dart el-stoeiende klimopblaren.

En bij dat teeder accompagnement schoot de heer Meyers uit Hengelo in ’t krakend overhemd, hechtte-ie den staanden, glim-merig-glanzenden boord, knoopte-ie de voornaam-bleeke manchetten dicht.

Met den nieuwen in z’n plooien beugelenden broek, de keurige bretels (lichtblauw met lelietjes-van-dalen), de zijden witten das, en zoovoort, zag-ie 'r uit om door een ringetje te halen.

Weer floot-ie ’n liefdesaria uit *n opérette — en toen de merel of de kanarie of de leeuwerik opnieuw repliek gurgelden en de zon nog guller-uitgelatener lachte — deed-ie wat u en ik onder die omstandigheden eveneens gedaan zouden hebben: hij stak z'n schoon-geschoren, wel-geborsteld, naar vinaigre-de-toilette welriekend hoofd door ’t venster, om voor ’t eerst van dien heerlijken dag 't brok hemel tusschen de daken en boomspitsen te aanschouwen.

„Welk 'n uitgezocht weer,” glimlachte de heer Meyers uit Hengelo.