Vredestichter (serie Heijermans' Camera)

16

Die nieuwe hooge hoed glimde in ’n knusse zonne-sparteling op de étagère bij ’t raam.

Op de sprei van ’t bed gladden de nieuwe rok, ’t nieuwe vest, de nieuwe broek.

En op de waschtafel, keurig en ordelijk bleekten de celluloïd-doosjes, pas gister gekocht, de doosjes voor zeep, scheer-steen, nagelborstel en de verdere geheimzinnigheden van ’n beschaafd man op 'n beschaafde huwelijksreis.

Alles in de hotelkamer, tot zelfs de koffer, was nieuw, of had den schijn nieuw te zijn.

Zelfs buiten, in den kleinen hoteltuin met z’n perken geraniums, palmen en aucubas, z’n wit geverfde tafels en stoelen, z’n glad geschoren grasbanden en stofvrije kiezelsteenen, leek de montere Augustuszon den boel te vernieuwen.

Ze overglansde den muur met ’t donzig klimop, ’t ranke prieel, de gele ondergordijnen, ’t kozijn, ’t gebit.

’t Gebit, ditmaal niet nieuw maar soliede (zijnde het voorwerp, waarop ik zooeven bij ’t vluchtig aanduiden van den tijd-stand, zinspeelde) rustte op ’t kozijn, in ’t zonnetje.

’t Lag ’r, blank en gaaf met z’n snij- en hoektanden, z’n kiezen en verstandskiezen.

’t Lag ’r te drogen.

’t Lag juist daar, omdat de waschtafel naar alle zijden bezet was, en omdat ’t ’r lag.

Ik zeg dit laatste niet bij wijze van spitsvondigheid, noch om iets gezochts te beweren, noch om er mij vroolijk over te maken: ’t lag ’r, omdat ’t ’r lag, gelijk wij allen in de ernstigste omstandigheden, huwelijk of geen huwelijk, aan ’n object van waarde door gemis aan overleg, ’n minder wel overdachte plaats inruimen.

En overigens lag ’t 'r goed — in ’t antiseptisch zonnetje — na geschuierd te zijn.

En 't lag 'r met lust om z’n functies te hervatten, daar ’t bij achten was en ’n gezond mensch, zelfs op den huwelijksdag, behoefte aan eenige kadetjes, wat paars hotel-rookvleesch en wat weeke hotel-eieren heeft.