Bloeimaand

139

aanstuivende, opklittende bende proza-besnikkers, dichtmaat-adoreerders, die van de klank huns ge-luids een Afgod maken, enkel öm ’t geluid, ’t leege, holle, hyper-bezielde geluid? Ik wou en wil iets anders — voor m’n tijdgenooten, innerlijkst overtuigd, dat het gemakkelijker is te willen dan te kunnen en mezelf niet zwaarder taxeerend dan ’n héenspattend golfje in de stijgende branding. O neen, niét de minderwaardige lust, om derden neer te schimpen met de onpasselijke pretentie van ’n extra ik-je, maar ’t innig, onuitzegbaar verlangen, om 't beetje talent, de wankelende potentie, aan het éénig doel dat n hater en minnaar zijner Gemeenschap mag en moét hebben, te wijden. Men — de mèn, die over kunst drenst, in kunst lebbert, wist en weet dat. En toch, doende alsof de man in z’n onvermogen-van-kunst aarzelde en steken bleef, gluuperde men voort, om ⁵n gelogen beeld aan de Burgerij, die alles slikt, in handen te stoppen. Bloeimaand schrijvend, in den hartstochtelijken afschuw, den feilen haat tegen het Gestichtsleven, kon *k berekenen — stellen de heeren zich ’n wakker mensch als ’n idioot voor, die niets van hun fameuze kunst-grensjes vernomen heeft? — dat ’k 'r van „langs” zou krijgen, dat de logste lompheid en vlegelachtigste waanwijsheid me opnieuw gingen „les