Feest

24

Directeur. ... Omdat je zóó kort na je vonnis gratie heb gekregen, is ’t wel haast zeker, dat men dat alles in aanmerking heeft genomen. Ga nu met je dochter naar ^ft gasthuis.

^Nummer 113. Nee meneer —- laat me daar vrij in. — Van ’n fatsoenlijk man, die in God’s woord geloofde, die de zijnen bij ’t gebed voorging — ben ’k in die eene, rampzalige nacht ’n boef geworden — ’k mag haast lijen dat as ’k in ’t Gasthuis kom — zij d’r oogen gesloten heeft, niet meer in de mijne kan kijken. — De dagen voor ’t uitlekte keken we mekaar al niet meer an — en de Heer zy geprezen — opgezocht heeft ze me nooit — ofschoon we ons zilveren feest hadden kennen vieren —■ nee, nooit opgezocht, zooas ze me schreef, om me niet in ’t pètkkie te zien, da’k niet had kennen droomen — nog is te zullen dragen — nee, nee . .. (zakt snikkend met 't hoofd tegen de stoelleuning. De Directeur opent aarzelend de wachtkamer-deur, wenkt. De dochter komt binnen, wijkt terug. Hij beduidt haar te blijven en stil te zijn, gaat zelf door de andere deur heen. De vader staat langzaam op, ziet de dochter, schrikt, kijkt snel rond, als in zoeking van den Directeur, draait zich af. Zij geeft ’n gil, vliegt hem om den hals — hij zich verzettend, trachtend uit haar armen te raken, eindigt met zelf te snikken en haar te zoenen) ... Niemeer huilen! Niemeer — kom nou! (dwingt haar op den stoel). Hoe is ’t met moeder ? (Zij zegt hem iets in doofsfommen-taal). Zoo. Dan gaan we ’r heen. In welk gasthuis? (Zij antwoordt). Goed.

Directeur (terug). Dacht ’k wel. Heb ’k gelijk gehad aan te dringen?

Nummer 113. Dank u. Mag ’k dadelijk gaan?

Directeur. Dadelijk.

Nummer 113. Dank u. Dag, meneer.

Directeur. Goeien dag.

Nummer 113 (bij de deur). Een ding wou ’k nog weten.

Directeur. Ja?

Nummer 113. ... Mot 'k de koning ’n bedankbrief schrijven ?