Angstig geheim achter het bed (serie Heijermans' Camera)

7

morgen voor taak had, de bus met de maïs en gerst uit ’t kastje onder de bordenrekken greep, en ’r snerpend-fluitend den tuin mee in-bombardeerde- in- bombardeerde, want ’t grint en de kiezels spoten onder ’r wilde voetjes tegen de schuttingen op, ’t zaad rakette als eastagnetten-jslag langs de wanden der bus, en ’r montere lippen floten ’n zoo schril turf-in-j>e-ransel, dat de haan z’n heftigst-alarmeerenden roep liet hooren en de kippen uit ’r vadzig gedut te hoop stoven.

„Nou, nou, niet zoo gulzig — je beurt af wachten — allemaal wat,” redeneerde ze, en ’r kleine grabbelvingers strooiden ’t voer tusschen de mazen. Gos, gos, wat ’n uitgehongerde haan, om zelf de dikste maïskorrels te dieven — de krielkip kreeg natuurlijk weer niks. En of je ’r an den anderen kant van den ren ’n handjevol voorhield: ze zag niemendal — net as de huisnaaister, die je niet goed in d’r groene oogen kon kijken met ’r lange wenkbrauwharen en de twee brillen op ’r neus. Precies as moeder of Christien ’t dejen, liet ze nou ’t valdeurtje van ’t leghok neer, loerde door ’t venster-gaatje, of ’r „niemand” op de eieren zat — want die eene keer, toen de kippen in den tuin waren gekommen en de haan over de schutting was gevlogen, en ’r ’n nijdige boodschap van den meneer-met-de-appelboom was geweest, dat-ie ’t an de politie zou zeggen as ’t nog is gebeurde, en dat je dan in de gevangenis kon raken, had Christien gezeid, die eene keer vergat ze nooit, omdat ze ’r ’s nachts met ’n gil van was wakker geworden... O. O. Gossie, gossie, dat die kippen nou nooit zindelijk na buiten gingen, dat ze overal groote-ba dejen... D’r lag ’n heel-groot ei, maar zoo achterin en zoo vies... „Christien! Christien!... ’r Is d’r een! Maar ik ken d’r niet bij! Kom-ie effetjes...” „Het dat zoo’n haast?” schreeuwde de meid van uit de keuken: „eerst me boterhammen, hoor-ie?”... Nee, wachten kon ze niet. As iets most gebeuren, most ’t dadelijk. En weer fluitend — ze leek wel ’n straatjongen, en moes wou ’t niet hebben — dribbelde ze de tuinkamer door, de vestibule in, naar den parapluiestandaard, waar vader z’n stok altijd neerzette as-ie thuiskwam. Anders stond ’r van alles, vanmiddag enkel mammie’s nieuwe parasol met ’n beenen ring, parasol, die ze achtergelaten had, omdat je zeker regen kreeg. Even aarzelde