Angstig geheim achter het bed (serie Heijermans' Camera)

29

’n poos, rekte de arbeider zich uit. Gebukt en baloorig stapte-ie voort, naast den zwijgenden vreemde. En ging ’m voor naar de stad, waar de lantaarns in de straten brandden. Het was in ’n achterbuurt dat ze door ’t raam van ’n gelijkvloersche kamer keken, ’r Klonk ’t rustig geadem van slapende kindren. Een meisje, ’t oudste, zat op, bang voor ’t uitblijven van vader, nou moeder voor kort ’t huis uit was gedragen. Voorzichtig, om de kleintjes niet wakker te maken, schoof ze ’t venster op, zei „dag, vader, waar bleef je zoo lang? ’k Dorst niet te slapen...” en met ’n lach van verbazing staroogde ze naar den vreemde, die ’n licht onder z’n trui scheen te dragen.

„Genacht,” zei de vreemde.

„Genacht,” zei de ander. De deur sloeg achter ’m dicht en even later kwijnde ’n lamp achter witte gordijnen.

Verder ging de man, die bij ’t water den glans van ’n meteoor had gezien. Hij liep zoo jong en zoo sterk of-ie nooit bij ’n grafje geraasd had en of ’r geen grafjes waren.

De zon klom aan den hemel. Op ’n bank van ’t Park zat ’n vrouw. Ze hield de oogen gesloten en de handen futloos gevouwen. ’n Tasch lei naast ’r of ze op reis moest.

„Ben je moe?” vroeg hij zacht.

„Nee,” antwoordde ze of ze ’m kende: „... maar ik ga nooit meer terug...”

„Waarom?” zei hij weer: „was ’t zoo erg?”

„We leven als vreemden,” praatte ze smartlijk: „Ik hou niet van hem —- en hij niet van mij... Waarom zullen' we ons ’t leven verbitteren? Dat is de beste oplossing... Ik ga nooit meer terug...”

„Ach, ach,” glimlachte hij: „en ’t kind?”

„Dat heeft mij niet meer noodig...”

„Ach, ach...”

,,’t Hoort eiken dag dingen die ’t niet moet hooren... ’t Is altijd bij ruzie en kwesties... Nou krijgt ’t vrede...”

„Of ’n kind vrede heeft of niet,” zei hij, de kiezelsteentjes met z’n spelenden voet verschoppend:    .. wat doet ’t ’r toe — als

’t maar lééft...”

„Is ’r dan iets?” vroeg ze schrikkend.