Angstig geheim achter het bed (serie Heijermans' Camera)

28

Zwijgend ging de man naast ’m zitten en stak ’n klaproos tusschen de lippen.

„Het is zoo,” praatte de ander: „dat as je véél borrels drinkt je de dingen dubbel ziet en je wijzer ben as ’n ander... Maar je mot maat weten te houen... Zakt ’t dubbele dan mot je nog ergens anleggen... Zie je meer as ’t dubbele dan mot je wat wachten...”

„Ja, ja,” glimlachte de vreemde.

„Ik heb,” redeneerde de dronken man dof: „...ik heb vroeger geen drank motten hebben, want in de drank zit de duivel — dat was vróéger — veel vroeger — maar as je met ’n nest kinderen blijft zitten en je ’t toch niet bolwerkt, hoe je ook wurmt — dan zeg ik; de duivel is lang zoo kwaad niet as ze ’t wijs willen maken — is je dat duidelijk?”

„Ja, ja,” zei de vreemde en z’n vingers lei-ie op de hand van den man, die de drinkkan vasthield.

„Verdijd, wat ben jij koud,” zei de dronkelap en met schuwe lodderoogen keek-ie z’n buurman aan.

’t Maanlicht dreef door de takken der struiken en heesters, spon ’n zilvrende nimbus om ’t grijze haar van den vreemde. En z’n glimlach leek zoo zacht en weldadig dat de man bij den boomstam of-ie wilde of niet, om moest kijken om te zien waarom en om wat de ander zoo wonderlijk lachte. De kan ontglee aan z’n hand en de jenever klukte in den dorstigen mond van de altijd gretige aarde.

„Lach jij toejoer?” vroeg-ie toen simpel: „ik heb ’t in geen maanden gedaan...”

„Ja, ja,” knikte de vreemde.

„Omdat ’k geen eten voor m’n kindren heb, heb ’k in de herberg ’n halve liter geborgd... Zou jij dan lachen óf drinken?” „Of ’n kind honger heeft,” sprak fluistrend de man met de zwarte, groote oogen: „wat doet ’t ’r toe — als ’t maar lééft...” „Dat zeg jij...” antwoordde de man, en z’n hoofd begroef-ie met grommend gezucht in de maanbleeke kom van z’n handen.

De wind blies in de struiken en schudde de blaren en in de eenzaamheid boven floot ’n nachtegaal liedje na liedje, ’t Werd zoo stil, dat je ’n traan had kunnen hooren vallen. Toen, na