Angstig geheim achter het bed (serie Heijermans' Camera)

26

van ’t vurig gevlam leek ’n helder kielzog te deinen. Dat was boven. Benee, bij ’t geritsel der lissen en biezen, bewreef de man zich de handen omdat de purperen schijn in ’t water nog nabrandde en phosphoresceerde lang na ’t gevonk van den meteoor. En voor ’t eerst na de dierlijke wanhoop bij ’t grafje, weende-ie z’n wrok uit en herkreeg-ie ’n zoo wonderlijke kalmte en berusting, of ’m niets' was gebeurd.    Z’n    hart,    dat    al dien

tijd niet te dragen van zwaarte geweest    was,    dat-ie    als    ’n druk

kenden ballast met zich rond had getorscht, was plots ’n ding als ’n zeepbel — en in z’n uitgeweende oogen rees ’n glans als van dauwdrupplen in zonlicht. Nog eens keek-ie naar den muur van ’t kerkhof met de klimopranken en wingerdstengels, de wijnstokken en kamperfoeliestruiken, toen met ’n veerkracht en blijmoedigheid als-ie van af den dag bij ’t grafje niet meer gekend had, stapte-ie den weg naar de stad en de menschen langs.

Op ’t erf van ’n boerderij zat ’n vrouw.

Toen ze den man hoorde stond ze op, keek teleurgesteld over de schutting. En omdat ’n kind in ’t huis    klaagde en huilde, riep

ze ruw of ’t uit was met ’t gebler.

„Ik heb dorst,” zei de man: „mag ik wat drinken?”

„Nee — zóó laat in den avond geef ik je niks,” zei ze eerst, maar toen ze ’m zag van dichtbij, dee ze de deur open en met ’n glas in de hand kwam ze    terug.

Hij dronk langzaam slok voor slok,    of-ie    nog    nooit    zulk    water

geproefd had, en als de stem van ’t drensende kind door ’t bovenvenster opklonk, keek-ie de vrouw enkel aan.

„As je afgebeuld ben van ’t werken op ’t land mot je dat net nog hebben,” zei ze snauwend-opstandig.

„Hoe oud is-ie?” vroeg de man en z'n stem was zoo stil als ’t schuren der blaren op ’t donkere erf.

„Vier,” zei ze norsch: „...’k heb ’r zes... Je slooft je kapot en as ’t nacht is mot je nog    met ze rondspringen...    Je    zou    ’m

’n pak geven, de rakker...”

Dan, bij ’t glimlachend zwijgen van den vreemde, verlegen, houdingloos, vouwde ze ’r handen over ’t schuttinkje. Ze wist niet waarom ze ineene onzeker dee, wat ’r overkwam en waarom ’r oogen vochtig aanvoelden — ze ademde zwaar en staarde