Angstig geheim achter het bed (serie Heijermans' Camera)

Daar was ’ns n man, die bij ’n kindergrafje met dierlijke drift tegen den bevroren voorjaarsgrond had geraasd. Yan 'n leelijk jongske met stukkende schoenen en altijd afzakkende kousen had-ie zoo schrikkelijk veel gehouen, dat-ie zich de haren uit ’t hoofd trok, ’t gelaat met de dolle vuisten bebeukte en als ’n waanzinnige kermde en vloekte, toen ’t kistje aan vier kleuters van touwen in de aarde zakte.

Dagen en nachten lei de man voor den kerkhofmuur.

Soms, bij ’t luiden der torenklok, liep-ie met gebalde knuisten en ’n grimmig verwrongen mond naar de plek, waar tusschen de kluiten aarde jonge grassprietjes begonnen te tieren en dan keek-ie met snuivende verwoedheid naar de wolken en den hemel, of daar iemand woonde, die ’m kwaad h&d gedaan — soms zat-ie uren en uren naar ’t klein-houten bordje te staren en de doodgraver wekte ’m dan en sloot ’t ijzeren hek op z’n hielen.

*r Waren oogenblikken dat de man de nagels in ’t vleesch groef en zich kreunend de lippen bebeet — en oogenblikken dat-ie zich tegen den kerkhofmuur ’t voorhoofd verwondde. Wie ’m troosten wou zag-ie zoo vijandig aan, dat ze bang voor ’m werden.

Maanden leefde-ie zonder aan andere dingen dan de eigen smart te denken. Maar op ’n avond gebeurde iets vreemds. De maan scheen en aan den lichtenden hemel dreven de sterren. Oud, moe en beu van ’t leven, boog de man zich diep over ’t water, dichter en dichter, tot-ie z’n spiegelbeeld raakte. De maansikkel zilverde als ’n leliekelk tusschen de biezen, halmen, klavers en duikelaars en de sterren glimmerden als strijkende libellen. Toen, terwijl de man haast z’n houvast verloor, vlamde 'n purperviolette streep over 't water. Boven verschoot ’n meteoor, de sneeuw-blanke wolkjes doorsnijdend en nog lang na ’t dooven