Biecht eener schuldige

107

’k Zette thee in de keuken, en boven allerhuiselijkst over mekaar, at ’k ’r ’n gesmeerd boterhammetje met kaas bij.

„Doe je ring aan je vinger,” zei-ie den trouwring toestekend.

’k Hield lachend m’n vinger onder de lamp — hij, met ’n zacht-vaderlijk gebaar, schoof ’m ’r om.

„Als wij ons — in onze jéügd hadden gekend,” sprak-ie zoo kalm alsof-ie met ’n kind praatte: „zouen we mekaar dan genomen hebben?”

„Misschien wel — misschien niet,” zei ’k, de vette duimen van de lommerdjuffrouw van den ring wrijvend: ,,’t Is mogelijk voor ons hónderdmaal beter, dat we geen wandelingetjes bij maneschijn hebben gedaan, omdat we op ’t oogenblik net zooveel van mekaar weten en houen — als goed voor ons is.”

„Ik zou je zeker niét hebben genomen,” praatte-ie genoeglijk: „we zouen ’t al in ’t eerste jaar aan den stok hebben gekregen — niet met zulke gezichtenzónder-verleden over mekaar zitten.”

,,’n Reden om te zorgen, dat 'r geen verleden op kómt,” zei ’k van de boterham happend.

Om tien schelde Cor. Voor ’t hek meende ’k ’t smakkend geluid van ’n zoen te hooren.

„Vrij jij?” — vroeg ’k verbaasd.

„Nee, mevrouw.”

„Wie was daar dan bij ’t hek?”

„Me moeder,” hakkelde ze, vuurrood.

„Geef jij je móéder altijd zulke klinkende zoenen, kind?”

„Ja, mevrouw” ...