Glück auf!

51

pas vijf jaar gezeten liet... En nog onder politietoezicht ...

Vroedvrouw (fluisterend). Moord?

Moeder Schulz (fluisterend). Moord en nog wat... Be wachtmeester kwam ’t vertellen, toe de anderen opstonden ... Zoo hebben ze ’t allemaal door de deur heen gehoord... En nou lusten ze ’m niet...

Vroedvrouw. Kè-je ze niet kwalijk nemen... D’r komt me hier wat...

Moeder Schulz. Kwalijk nemen ? Waarom zei je ’n mensch nog is straffen, as-ie al is gestraft is geworden? Ik zee tegen ’m, toe ’k voor acht dagen — ’k hè-’m pas — z’n verhuisbillet most inleveren: „Spiess, ik weet van niks, ik hè niks gehoord, je mot maar doen, of ’k ’n stuk femilie van je ben,” maar daar zee-ie geen boe en geen ba op... Zoo waarachtig as ’k hier voor je sta: zooveel as-ie daar bij de deur gesproken het, hè-’k ’m nog nooit hooren spreken. Op de zolder, waar-ie in z’n eentje leit — bij mijn in bed ken ’k ’m toch niet nemen...

Vroedvrouw (lachend). Moeder Schulz! Moeder Schulz!

Moeder Schulz... Ja, lach maar! ’k Hè-me tijd gehad!... Op de zolder hè-’k naast z’n ledekant me Bijbelsche Geschiedenis geleid, en bij sommige spreuken, die ’n ander mensch hier van binnen bewaart, hè-’k haarspelden gestoken, maar d’r uitgevallen zijn ze nog niet... Spytig, niet?

Vroedvrouw (spottend). Nou! Die zeilen d’r b$j je zoon ook niet uitvallen...

Moeder Schulz. Da’s jammer genoeg. Ik ben ’m voorgegaan. As ’t an mijn lee, hing daar wat anders (de wandversiering boven de bank bedoelend) as — as ’t portret van die vent met z’n baard...

Vroedvrouw, ’n Vent met ’n baard! Marx!... Marx! Hèhèhè! Kè-je bij mijn thuis net zoo eender vinden! En Lesalle ook! En Engels ook!...

Moeder Schulz. Ieder z’n meug, vroedvrouw!

Vroedvrouw. Ieder z’n meug! Wat kè-je nou