Glück auf!

44

dicht bij *t raam te doen maakt Driftig beklopt hij de ruit). Wel wat duivel! Ruk uit! (Heil af). Vergeet je dat 'k vandaag op iets meer recht dan op ’n paar bloemen heb?

Anne (steekt hem de hand over het schrijfbureau toe). Dat vergeet ’k niet, George — ’k ben veel te blij dat je niet op Zondag jarig ben, dat 'k juist vandaag over je mag zitten ... (Hij kust haar hand). ... Nee, toe George! ... Niet hier!

Wied. Niet hier? Waar dan?

Anne. Waar je wil en zooveel, zooveel als je wil, en zoo dikwijls als je wil, maar niet hier...

Wied (met hartstocht). Hier zyn we toch begonnen, hier hebben we mekaar voor ’t eerst... (Zij tracht haar hand los te worstelen). ... Nee, ’k hou ’r. ’k Hou je vijf kleine vingers tot in alle eeuwigheid!

Anne. Au! Je doet me pjjn!

Wied (hartstochtelijk). Dat doe je my ieder uur, iedere minuut, iedere seconde, dat ’k je niet zie! Waarom ben je ’r gisteravond niet geweest?

Anne. ’k Kon niet. Alles zat tegen. Toe, toe, laat ^yr nou los...

Wied. Nee. Niet voor ’k je lippen gevoeld heb...

Anne. Die voel je, straks, of vanavond, of vannacht ... George, ’k hoor ze hiernaast loopen... Je weet toch...

Wied. ... Kan me niet schelen!

Anne. Als ’r iemand binnenkomt...

Wied. ... Kan me niet schelen! ’k Ben jarig, en ’k wil niet in zoo’n hel als gister, toen ’k den heelen dag de vervloekte komedie heb moeten spelen, leven! Wil je niet?

Anne (angstig). Nee, nou niet.

Wied (haar hand los latend, geprikkeld). Goed. Dank je. (Neemt driftig 'n brief op).

Anne. Ben je boos?

Wied. Nee. (Leest).

Anne. Je heb me toch zelf gezegd...

Wied. Ja, ja, ’t is in orde. Dank je. (Leest Een