Glück auf!

43

’t wat anders zÿn. Daar valt niets tegen in te brengen. Ik heb m’n moeder ook verloren, toen ’k zoo’n knaapje was, en tenslotte word je zoo door ’t leven meegenomen, dat je 'r niet meer aan denkt — is dat niet zoo? — om ’ns zoo’n oud verwaarloosd graf te bezoeken...

Anne (achter de schrijfmachine). Ja. Maar al zou ⁵k dat willen... (haalt de schouders op)... ’r is ’r geen.

Baumgarten. Olala ! Niet meer gevonden ?

Anne (tikkend). Nee, meneer.

Baumgarten. Ach! Wel, wel! (tot George, die aan ’t werk is). Ja, dàt is merkwaardig hoeveel — hoeveel... Enfin, brisons là-dessus ! Over ’n halve eeuw zyn we allemaal... Haha, la vie !... (Kijkt op de kan-toorklok, na vergeefs naar z'n horloge getast te hebben). ... Sapristi, kwart over !... Adieu ! Adieu ! (Bij de deur). George, zou je vanmiddag ongeveer kunnen opgeven, over hoeveel leege spoorwaggons we beschikken ?... Wil je? ... Merci! Adieu! (Slaat de kraag van z’n pels op). Olala, wat tocht dat hier! (Af).

VEERTIENDE TOONEEL.

Wied, Anne.

Anne. (na een stilte van wederzijdsch werken). ... Wil ’k liever hiernaast?

Wied. (schudt glimlachend 't hoofd. Voor ’t venster begint Heil de plaats te bezemen. Kantoorklerk brengt brief binnen. Wied valt ongeduldig uit). . . . Zou je me asjeblief — asjeblief! — niet meer willen storen!

Kantoorklerk... De chef zei...

Wied. Raakt me niet ! Doe alsof ’k ’r niet ben ! {Bediende af). ... Anne ...

Anne. Ja, meneer?

Wied.    Versta je niet!    Wat    is de —    de afspraak?

Anne.    De afspraak is    (kijkt    naar de    deur en naar

Heil). — George, dat we... Maar niet hier...

Wied.    ... Niet hier !...    Vergeet je dat    ’k vandaag...

(zij legt *n    vinger op den mond.    Hij ziet    Heil, die zich