Glück auf!

38

’r ’n jaar of twintig over. Als *k ’t dan nog beleef, hoop ’k je namens commissarissen ’n „bewijs van goed gedrag” en ’n gratificatie te geven! (Een stilte). Hoe — hoe hebben ze je mededeeling over ’t „non possumus” geaccepteerd?

Wied. Dat heeft u zelf nog kunnen hooren.

Baumgarten. Als ’t syndikaat geen vermindering van de productie had voorgeschreven, zou ’k nog in principe tegen alle loonsverhooging zijn. Je weet, zoo goed als ik, dat de voorraad in verhouding tot dezelfde maanden van 't vorig jaar gewoon enorm is. ’k Vraag jou wat ’t voor ’n zonderlinge politiek zou zijn, om de prijzen van de kolen te gaan verlagen! We zouen toch gedwongen zijn geweest de ploegen te verminderen, of ze om den dag te laten vieren! Zoo geslepen als de aanvoerders zijn, zoo weinig begrip hebben ze ’r van, dat ze ons in de kaart spelen! (Knoopt zijn pels toe). Nou, strooman, blijf je zoo opmerkelijk gehumeurd? Enfin, dat zakt wel weer. Adieu, jongen!... (Bij de deur). Je heb ’r toch zeker geen bezwaar tegen, dat ’k vanmiddag mee van de haas en van de surprise kom eten? Olala, hoe kan men zoo lang over ’n bagatel, met ’n gezicht of men over ’t hiernamaals murmureert, zitten tobben! Adieu. (Zich omkeerend). Apropos, George, 'k geloof dat Sylvie zoo’n heel klein tikje op ’t aardig kornuitje, dat daarnet als ’n voorjaarsvlindertje door ^Jt bureau vlad-derde, jaloersch is ...

Wied. Nonsens, papa.

Baumgarten. Nana, nonsens, nonsens! Je keus had slechter kunnen zijn, meneer de strooman, hahaha!... Hier opgeduikeld?

Wied (ongeduldig). Ja, papa.

Baumgarten. Aha! Hou me aanbevolen, als je weer zoo iets ontdekt! En als ’r papa meer van zulke dochters heeft... Olala, la jeunesse!...