Glück auf!

23

Wied (driftig). Erich!

S t e i n. Na, na, goed. (Steekt sigaret op). Je heb me daar gevraagd, ouwe kerel, hoe ik ’r an toe was, toen m’n vrouw — (glimlachend) m’n vróüw! — me bedroog — met meer dan een bedroog... Ik heb, en dat is voor ’t eerst, dat iemand ’t hoort — ja, en ’k hoop dat ’k ’r jouw respect niet heelemaal door zal verliezen — eerst m’n eene en toen m’n andere oog gesloten. Ook zij had, om jouw woorden van daarstraks te gebruiken, ’n — ’n lichamelyken afkeer van me — omdat ’k — misschien — te weinig man was. ’k Had kunnen zeggen, met pathos, zooals anderen ’t doen: m’n huis uit — tja, en ’k dee ’t niet. Dan was ’r, hier in de mijnstreek, God weet wat van ’r geworden ... Daar wou ik, ik van mijn kant, tja, bij al de groteske herinneringen aan den begintijd, toen ’k „errötend ihre Spure” volgde, niet de oorzaak van zijn. (Glimlacht), ’k Heb hoorns hier (met gebaar naar z’n hoofd) maar bij m’n weten geen hier (met gebaar naar z'n hart) — op de plek, waar je voorraad „menschelijk geweten” moet huizen, gedragen... En ’k ben met ’n fameuzen hoogen hoed en met zoo’n (duidt de breedte aan) eind rouwrand, achter ’r kist, in m’n eentje — nee, pardon, jij was ’r ook bij! — naar ’t kerkhof gestapt... (Steekt z'n uitgegane sigaret opnieuw aan). George, jongen, bij al onze gezamenlijke souvenirs — van hoeveel jaren al niet? — ik ben eenzamer dan jij door ’t voorbeeldige leven gemarcheerd, maar als ’k aanspraak aan zoo’n wolk van ’n dochter en zoo’n fikschen bengel van ’n jongen gehad had, zou ’k me minder als ’n afgejakkerd mijnpaard voelen...

Wied (dof). Jij heb ’r geen begrip van — wat ’r in me omgaat.

S t e i n. Misschien ...

Wied. Wat doe ’k hier ? Niets. Wat ben ’k hier ? Niets. Wat beteeken ’k ? Niets. Maatschappelijk ben ’k ’n ledepop, ’t maaksel van m’n schoonvader — thuis speel ’k komedie — en als m’n kinderen op m’n knieën zitten, ben ’k bang ze groot te zien worden, bang voor de ontdekking, die ze eens, vroeg of laat, zullen doen,