Glück auf!

15

was, en herhaaldelyk op gezinspeeld. Als wy — als ik — je zooveel mogelyk buiten zaken hou, is ’t met de goeie bedoeling...

S y 1 v i a (hem in de rede vallend). Van wie heb je die bloemen ?

Wied. Van wie ? Hoe kan ik dat weten ? ’k Kom toch pas binnen.

Sylvia. Zoo. (Scherp). Afzender onbekend?

Wied. Doe me een genoegen, Sylvie, en begin geen malle, jaloersche scènetjes!

Sylvia. Werkt dat schepseltje den heelen dag by jou?

Wied (ontstemd). Interesseert je dat ?

Sylvia. Dat intresseert me, al word ’k met nog zoo’n góéie bedoeling buiten „zaken” gehouen!

Wied (luchtig). Zoolang m’n onderdirecteur, niewaar ?, ziek blyft, kan ’k ’t alleen niet af, niewaar?

Sylvia. O.

Wied. Daar hoef je niet met zoo’n stekelig O op te antwoorden, je heb niet ’t flauwste vermoeden wat ’k op ’t moment aan m’n hoofd heb.

Sylvia (spijtig-ingehouden opstaand), ’t Is goed, George.

Wied (met zekerheid). Ik geef je m’n eerewoord ...

Sylvia. ...Dat heb je me tóén ook gegeven.

Wied (geprikkeld). Toen was nu niet, toen was toen! Toen ben ’k ’r ingevlogen, ingevlogen zooals ieder man in myn plaats (opgewonden). ... Daar zouen we niet meer over spreken! Daar zouen we ’t zwygen toe doen!...

Sylvia. Voor de kinderen.

W i ed. Voor de kinderen, voor jou, voor my en voor papa. Zoolang ’k voor zoo’n bende werk zit, zoolang ’k me niet weet te roeren, zoolang ’k geen minuut vryen tyd heb — ben ’k ooit op m’n jaardag naar de myn gegaan ? —■ cyfer, wurm ’k thuis niet tot ’s nachts twaalf, een uur? — zoolang de beroerde kerel z’n bed moet houen ...

Sylvia, ’t Is goed, George, ’k Wou me overtuigen, en ’k heb me overtuigd.